همسایه‌ها ـ واحد یک

توی این ساختمانی که ما هستیم جز ما پنج خانواده دیگر ساکنند. واحد یک برای پیرزن قلقلی و عزیزی‌ست که تا همین چند وقت پیش فکر می‌کردیم با شوهرِ زمین‌گیرش زندگی می‌کنند. یک راه ویلچر-رو از در ایوانشان تا توی حیاط پشتی دارند که گاهی یک ویلچر آن دور و برهاست که خیال می‌کردیم برای شوهره‌ است. خانومه نرم و کوتاه قد و مو نقره‌ای است. بهار و تابستان می‌نشیند توی بالکن و با ما بای‌بای می‌کند و بوس می‌فرستد و آمار مهمان‌هامان را می‌گیرد؛ «مامانته؟ چه خوشگله.» «دوستته؟ چه نازه.» و هر وقت فرصت دستش بیاید بهم می‌گوید که چقدر خوشگل و قشنگم. حالا یا لطف دارد یا واقعا نظرش این است خبر ندارم. به هر حال خوشم می‌شود و روزم را می‌سازد. یک بار هم من و تیام را توی راهرو دید و با تعجبی حقیقی پرسید: «مگه غذا نمی‌خورین؟ چرا اییینقدر لاغرین؟» (بگذریم که دو ساعت پیش دو پرس بورک و کومرو خورده بودیم و چیپس و کورابیه به دست داشتیم می‌رفتیم خانه.) چند وقت پیش‌ها، ساعت یک و نیم یا دوی شب بود که زنگمان را زدند. قلبمان افتاد توی شرتمان. در را باز کردم و دیدم خانومه است. با لبخند و مضطرب، معلوم بود گریه کرده. چون می‌دانست ترکیمان تعریفی ندارد با حرکات سر و دست توضیح داد که بیایید، دخترم افتاده. دختر؟ کدام دختر؟ اشکان دوید رفت، من هم کلید را قاپیدم و رفتم دنبالشان. توی حمامِ خانه کوچک و پاکیزه‌شان زن جوان تنومندی افتاده بود کف زمین. معلول حرکتی بود. تا من دم‌پایی‌ام را در بیاورم و یاالله یاالله گویان وارد عمل شوم اشکان با یک حرکت بلندش کرد و نشاندش روی ویلچر. مادر و دختر غرق عرق بودند. معلوم بود خیلی تلاش کرده‌اند. سر دختر را ماچ کردم و با هر عبارتی که از سریال‌های ترکی بلد شده‌ام سعی کردم مادر را دل‌داری بدهم. بغلم کرد و دو طرف صورتم را محکم بوسید. اشکان داشت می‌گفت که هر ساعتی از شبانه‌روز کاری داشتید ما هستیم و من هم داشتم زیر چشمی خانه را می‌سکیدم که دو تا مامور پلیس آمدند تو. خانوم همسایه گفت: «از هولم زنگ زدم پلیس.» پرسیدند چی شده بوده، و پیرزنه گفت که دخترم افتاده بود و همسایه‌ها آمدند کمک و اگرچه ترک نیستند ولی خیلی خوبند و دوباره ماچم کرد. مامورها آمدند تو و دختر را دیدند و ما را برانداز کردند و رفتند. ما هم همدیگر را ماچ کردیم (خانومه من را و من دختره را و بعدتر توی آسانسور اشکان من را.) کلاً ترکیب من و اشکان این‌جور وقت‌ها جواب است. اشکان گنده و آرام و قوی‌ست و یک جور اطمینان‌بخشی عمل می‌کند. من هم مبحث ماچ و موچ و ناز و نوازش را برعهده می‌گیرم و آدم‌ها را ننر می‌کنم. به طور کلی شاید خیلی آدم‌های مهربانی نباشیم، ولی توی شرایط این‌طوری خوبیم. این ویژگی‌مان که در کنار هم معنا پیدا می‌کند را خیلی دوست دارم.